Hou je van jezelf?

 

Hou je van jezelf? Deze vraag, die ik stelde, bleef resoneren in mijn lijf de laatste dagen.  Het is in onze maatschappij nog steeds niet ingeburgerd. We tonen liefde aan een ander en niet aan onszelf. Ga zelf maar na,  die ene persoon die het vaak over zichzelf heeft. Wat hoor je dan zeggen? Zo, die houdt nogal van zichzelf zeg! Herkenbaar? Het "doe maar normaal-dogma" noem ik dat. Ik stel me tegelijk de vraag;  hoe kun je van een ander houden als je niet van jezelf leert houden?  Met al je goede en minder goede karaktereigenschappen.

Ik vond een gedicht van Charlie Chaplin dat ik jullie niet wil onthouden. Het is wat lang voor een blog maar zeker de moeite waard.

Toen ik van mijzelf begon te houden.

“Toen ik van mezelf begon te houden,
zag ik in dat mijn onrust en emotioneel lijden signalen zijn,
dat ik niet leef in harmonie met mezelf.
Nu weet ik: dat is AUTHENTICITEIT.

Toen ik van mezelf begon te houden,
begreep ik hoeveel ik iemand kan kwetsen
als ik plotseling verlangens opdring
zelfs als ik wist dat de tijd er niet rijp
voor was en de ander er niet klaar voor was
zelfs als ík die ander was.
Nu weet ik: dat is RESPECT.

Toen ik van mezelf begon te houden,
verlangde ik niet langer naar een ander leven
en zag ik dat alles in de wereld om me heen
een uitnodiging is om me te ontwikkelen.
Nu weet ik: dat is GROEI.

Toen ik van mezelf begon te houden,
begreep ik dat ik altijd op het juiste moment op de juiste plek ben
en dat alles gebeurt op precies het juiste moment.
Ik kan dus rustig zijn.
Nu weet ik: dat is ZELFVERTROUWEN.

Toen ik van mezelf begon te houden,
stopte ik om elke minuut te vullen en
plannen voor de toekomst te maken.
Nu doe ik alleen dat waar ik blij van word
waar ik van houd en wat mijn hart laat zingen
op mijn eigen manier en in mijn eigen tempo.
Nu weet ik: dat is EENVOUD.

Toen ik van mezelf begon te houden,
heb ik me bevrijd van alles wat niet goed voor me was:
voeding, mensen, spullen, situaties
en alles wat aan me trok, wat me weg leidde van mezelf.
Eerst noemde ik het ‘gezond egoïsme’.
Nu weet ik: dat is LIEFDE VOOR JEZELF.

Toen ik van mezelf begon te houden
stopte ik met steeds mijn gelijk willen halen
en sindsdien merk ik steeds vaker
dat niets zwart of wit is.
Nu weet ik: dat is BESCHEIDENHEID.

Toen ik van mezelf begon te houden
wilde ik niet langer in het verleden leven en me geen zorgen
meer maken over de toekomst.
Nu leef ik alleen in het moment
in het hier en nu, waarin alles gebeurt.
En ik noem dat: ZIJN.

Toen ik van mezelf begon te houden
zag ik in dat mijn gedachten met me aan de haal kunnen gaan
en me een naar gevoel kunnen geven.
Maar toen ik mijn hart liet spreken, werd mijn geest een waardevolle bondgenoot.
Nu noem ik deze verbinding: de WIJSHEID VAN HET HART.

Wanneer we van onszelf gaan houden
hoeven we niet langer bang te zijn voor confrontaties
met onszelf of met anderen.
Zelfs sterren botsen weleens
en daaruit worden weer nieuwe werelden geboren.
Nu weet ik: dat is LEVEN!”

Jezelf leren kennen is een prachtig proces. Hou je van jezelf? Ik hoop van ganser harte van wel. Als ik je erbij mag helpen? Laat het me dan weten.