Hier en nu.

In het coachen is mij opgevallen dat je de meeste sprongen maakt als je er echt bent. “Ja lekker logisch Remco! Kom eens met wat minder voor de hand liggende uitspraken! Ik hoor het je denken. Maar wanneer ben je er echt? Echt met je gedachten, met je gevoel, met je emoties en met je lijf. Leef je bewust in het moment? Of laat je leiden door wat er op je af komt? Hoe vaak hoor ik dat van cliënten. Vervolgens:  "Ik heb het zo druk gehad vandaag. Ik ben blij dat ik even rustig zit bij je."Soms stel ik twee keer de vraag of ze er zijn. Hoe zit je er nu bij? Bij de tweede keer landt het gelukkig vaak wel. Hier en nu.

Mindful

Toegegeven, zelf denk ik dat ik er altijd ben. Dat ik leef in het moment en helemaal bewust voel van wat er zich voltrekt. Hierdoor voel je rust. De een noemt het aandachtig, de ander mindful. Hoe je het noemt, doet er volgens mij niet toe. Ik hamer altijd op bewustzijn, ik weet het. Het werd me deze week, op een pijnlijke manier, duidelijk gemaakt hoe belangrijk dit voor me is. Het lukt dus niet altijd, gelukkig maar. Loslaten is ook een ambitie.

Boodschap

Ik loop door de supermarkt en zie een vrouw. Ze komt me vaag bekend voor. Ik loop door en doe mijn boodschappen in mijn winkelwagen. In de volgende rij komt de vrouw me tegemoet en we herkennen elkaar. “Goh dat is lang geleden!” Ja zeg, je bent het toch zie ik. Hoe gaat het met je?” “Het gaat” zegt ze. Ze kijkt me aan recht aan en vervolgt, “Ach zeg maar gerust slecht, zucht ze”. Ik wist dat ze wel wat medische problemen had, maar dit is anders. Ik heb haar al tien jaar niet meer gesproken. “ Ja, nog hetzelfde?” “ Nee erger.” Ze kijkt me strak aan. Toch geen kanker hé? Het blijft even stil. “Helaas wel.” Het voelt alsof ik een klap in mijn gezicht krijg. “Morgen krijg ik mijn laatste chemokuur.” “Ok, dus dan ben je klaar? Vraag ik opgewekt. Enige vreugde maakt zich van mij meester. “ Nou zegt ze het is palliatief.” Ik krijg kippenvel. Ik besef ineens dat ik haar aanstaar. De glanzende ogen die ze altijd had zijn dof geworden. “Je blijft er wel rustig onder zeg. “Het is de tweede keer." Gelaten kijkt ze me aan.

Vroeger

Terwijl ze me bij praat over de laatste jaren in haar leven zie ik de sprankeling even terugkomen. Ik zie weer mijn oude klasgenootje. Ik heb een paar jaar naast haar in de klas gezeten. En veel gelachen over de stomste dingen. Zo zie je maar hoe relatief het kan zijn. Een woord, een gebaar. Je bent je niet aldoor bewust hoe je mensen kunt raken. En wat dat bij je zelf doet. Ongemerkt sta ik op twee voeten stevig op de grond en haal een diep adem. Ik voel me in orde, nu.

Vragen

Ik stel haar vragen omdat ik meer wil weten. Om een voorstelling te maken van wat zij meemaakt. Het lukt me niet. Logisch toch? Mij mankeert niets en ook al heb ik deze ziekte al eens meegemaakt bij iemand anders. Je bent het zelf niet. Mijn inlevingsvermogen is best groot maar dit gaat me niet lukken. Misschien maar goed ook. We lopen samen naar de kassa en rekenen af. “ Zullen we contact houden?” vraagt ze me. “Ja, natuurlijk!“ Zeg ik zonder enige reservering. “Als jij dat leuk vind?” Het gevoel dat ik nog iets voor haar kan betekenen stemt me een beetje vrolijker. We nemen afscheid en ik fiets naar huis. Onder de indruk van haar kracht en relativeringsvermogen.

Knuffel

Eenmaal thuis gekomen vraagt mijn oudste dochter “Wat is er papa?”. Ze heeft het altijd feilloos door. Ik geef haar een knuffel. “Er is niets meisje. Ik ben blij dat ik weer thuis ben.” Ik vertelde haar wel wat ik heb meegemaakt en waarom ik wat later thuis ben. "Wat een rotziekte! Het is gewoon niet eerlijk." "Nee, dat klopt. Je kunt er niets aan doen." “Hoe je er mee omgaat dat wel hoor pap!" Ik glimlach, wat een wijsheid op deze leeftijd! Trots vult mijn hart. “Ging je proefwerk goed vandaag?” “Ja pap, ze kijkt me verveeld aan, het blijft maar school hé!” Ik besef ineens dit is het. Dit is het! Hier en nu daar gaat het om! Mooi dat we dat samen heel bewust hebben meegemaakt.

Ik gun iedereen veel knuffels, heel veel knuffels. Hier en nu.