Coachen de zin van onzin.

Coachen is allemaal maar onzin. Iedereen noemt zich tegenwoordig maar coach. Herken je die uitspraak? Ik ben blij dat ik lekker in mijn stoel zit in Duiven. Ontspannen neem ik waar wat er voor me gebeurt. “Allemaal van die moderne prietpraat. En dan de een na de ander die het licht heeft gezien. Me hoela” Ik kijk hem eens aan, tilt mijn hoofd iets naar links en trek een wenkbrauw omhoog. Hij kijkt me ineens geschrokken aan. “Ja sorry hoor, jij niet!” verontschuldigd hij zich bij me. " Zo, zeg ik, er gebeurt al een heleboel met je zie ik. En we zijn niet eens begonnen met ons gesprek." Of toch wel. Coachen: de zin van onzin.

Deze cliënt is gestuurd door zijn leidinggevende en vindt het allemaal maar onzin. En hij heeft misschien nog gelijk ook. Als de motivatie komt uit het gestuurd zijn door een collega werkt coaching dan wel? Als iemand echt helemaal niet wil, dan is het zinloos. Vaak merk ik in een gesprek dat er wel degelijk een verhaal hoort bij de persoon. En wat ik jammer vind, is dat er vaak iets gebeurt waar men tegenaan loopt. Omdat het niet werkt.”Mijn leidinggevende zegt dat ik meer”… etc. Wat vind je zelf ?

Omgekeerd

Ik geloof erg in een omgekeerde aanpak. Ga op zoek naar wat wel werkt bij je. Geen oeverloze analyses maken met de vraag waarom het niet werkt. Wel de basis goed in kaart brengen maar geen systeem of methode tot cult verheven. Voelt het niet goed? Niet doen, hup het volgende uitproberen. Voelt het wel goed? Oké vasthouden dan! En zo door gaan tot je het gevoel hebt” Ja, nu voelt het helemaal goed.” Gestructureerde opbouw helpt maar er zijn meer wegen naar Rome. Soms heeft een omweg ook een duidelijke functie.

Flexibel

Een belangrijk voordeel is dat je, door verschillende kanten te onderzoeken, flexibeler kunt worden. Je ontwikkelt verschillende vaardigheden, waardoor ook je veranderpotentie duidelijk wordt. Het wordt dan ook inzichtelijk dat veranderen wel degelijk mogelijk is. Al dacht je zelf van niet. En dat op zich, kan al deuren openen bij je. Zeker in het voorbeeld dat ik eerder gebruikte maakte het nogal wat los door aan te geven dat coachee zelf een keus heeft in zijn eigen aanpak.

Leren

Ben ik dan geen voorstander van werkgevers die medewerkers naar een externe ondersteuner sturen. Ja, natuurlijk wel. Het mooie van zijn werkgever is dat zijn medewerker ontwikkelt, leert en daarmee zijn bedrijf ook. Deze medewerker kreeg meer zelfvertrouwen. Letterlijk zei hij: “meer invloed te merken “dat hij heeft op zijn eigen werk. Zijn collega gaf hem terug dat hij steeds minder vaak vragen stelde en meer zelf zaken oplost. Zijn arbeidskracht is vergroot dus. Lekker voor hem en zijn werkgever.

Thuiskomen

Zijn vrouw merkte dat hij minder gespannen thuis kwam na zijn werk. Doordat hij meer tijd voor zichzelf nam werd hij ook weer prettiger in de omgang in zijn privé-leven. Zijn angst was dat hij te egoïstisch zou zijn. Meer of beter voor jezelf zorgen had deze associatie bij hem. Uit zijn comfortzone en uitproberen. Deze coachee voelt zich steeds lekkerder in zijn vel zitten. Top gedaan dus. En deze beleving is cruciaal. Topsporters noemen het vaak flow. Dat gevoel (oxytocine) draag je dan dus ook over aan anderen. Het positieve proces wordt hiermee versterkt.

Werkkracht

Dit proces van empowerment is cruciaal bij jezelf maar ook in je werkomgeving.
Het maakt dat mensen vanuit een positief prettige houding beslissingen nemen. Zelf weloverwogen en gemotiveerd keuzes maken. Op je werk(plek) wordt gevraagd om ander gedrag dan thuis. Voor een coach is het zaak om goed in beeld te krijgen waar een incongruentie zich laat zien. Is het de omgeving, je gedrag, gedachten, emoties, gevoelens. Of toch de combinatie die leidt tot de keuze die jij maakt. En wat is het resultaat van die keuze. Effectief gedrag is geen onzin. Het is ook maar net welk woord jij er aan geeft. Coachen heeft zin!

Ook een keer zin in onzin? Maak dan een afspraak met me.